In het vorige artikel, getiteld Premisse en ontwerpprincipe, hebben we geleerd hoe je een uitgangspunt kunt creëren, wat een ontwerpprincipe is en hoe je een ontwerpprincipe kunt gebruiken. Als je dit artikel nog niet hebt gelezen, raad ik je ten zeerste aan dit te doen voordat je dit artikel gaat lezen, aangezien dit een vervolg daarop is. Zoals ik al eerder aangaf in mijn vorige artikel, “De wens om een verhaal te schrijven kan vaak voortkomen uit het willen gebruiken van een specifiek detail, een detail dat je om een persoonlijke reden koestert.” Dit detail kan van alles zijn, zoals een object, kleur, dialoog, de naam van een personage of iets anders. Maar vooral komt de wil om een verhaal te schrijven voort uit een verlangen om een bericht te delen. Daarom heeft elk verhaal dat je hoort of elke film die je ziet een boodschap en is het betekenisvol. Het belangrijkste punt is dat zelfs als je in eerste instantie niet van plan bent om een boodschap over te brengen met je verhaal, je een duidelijk beeld moet hebben van welke boodschap je wilt overbrengen via het verhaal. Als je dit niet doet, loop je het risico om een boodschap af te leveren die je niet wilt delen. Je zou kunnen denken dat een bepaalde film of een bepaald verhaal nergens over gaat en geen boodschap heeft, maar ik ben er 100% zeker van dat je het mis hebt. Over het algemeen is het soort film of verhaal dat je op dit moment in gedachten hebt simpelweg slecht verteld door iemand die een diep verlangen had om iets te vertellen, maar niet de sleutel had om het correct te doen. Een voorbeeld hiervan is ‘The Room’, geregisseerd door Tommy Wiseau (2003), waarbij het voor kunstenaars vaak moeilijk is om zich niet begrepen te voelen. Deze film is logisch voor Tommy, maar omdat hij in 2003 niet bekend was met de regels van cinema, was zijn film onbegrijpelijk voor zijn publiek en werd het uiteindelijk een van de slechtste films ooit gemaakt. Ik ben hier om je te helpen je verhaal op de juiste manier te vertellen, de boodschap over te brengen die je wilt en de waarden te delen die voor jou belangrijk zijn.
De themalijn is waar het allemaal begint. Ten eerste moet je het thema van je verhaal kennen en de themaregel opschrijven. Net als het uitgangspunt vat je themaregel je thema samen in één regel en het is ook gekoppeld aan het ontwerpprincipe. Bijvoorbeeld, binnen de film Burger Kane: Ontwerpprincipe – gebruik verschillende mensen die het verhaal van Kane vertellen om te laten zien dat het leven van een man nooit bekend kan zijn. Themaregel – een man die probeert van iedereen te houden, komt alleen te staan. In deze film begrijpen we door elk interview dat alle mensen die Kane hebben ontmoet hem nooit echt leuk hebben gevonden. Het thema komt tot uiting in het ontwerpprincipe en de boodschap van de film is dat ware liefde niet te koop is, en diepe gevoelens betekent. Hoewel je ontwerpprincipe het thema ondersteunt, is het de morele kwestie waarin je het moet ontwikkelen.
De antagonist speelt een cruciale rol bij het thema van je verhaal. Door de strijd tussen hem en de hoofdpersoon, wordt het thema van het verhaal ontwikkeld, wat te maken heeft met morele kwesties. Deze strijd is niet fysiek, maar mentaal. Dat is het “morele debat”. Het gaat om het debat tussen de hoofdpersoon en de antagonist over hun visie op hoe het leven geleefd moet worden. Het morele debat is nauw verbonden met het thema van je verhaal. Het belangrijkste punt is dat de antagonist niet per se een slechterik hoeft te zijn. Om dit debat te creëren, moeten de antagonist en de hoofdpersoon hetzelfde doel hebben. Anders kruisen hun wegen elkaar nooit en vindt er geen conflict plaats. Het is dus omdat ze hetzelfde doel hebben en verschillende waarden in het leven hebben, dat hun paden kruisen en er een conflict ontstaat. De winnaar van het conflict bepaalt de boodschap die via je verhaal wordt verzonden. Bijvoorbeeld, in de filmreeks ‘The Avengers’, heeft Thanos hetzelfde doel als de Avengers: de bewoners van de Melkweg beschermen. Hun visie over hoe dit gedaan moet worden, verschilt echter. Thanos wil de helft van de levende wezens doden, terwijl de Avengers iedereen proberen te redden. Thanos verliest omdat zijn acties niet overeenkomen met de waarden waarvoor de Avengers staan. De boodschap van de film is dan ook dat we niet iedereen kunnen redden, maar we kunnen op zijn minst proberen zoveel mogelijk levens te redden.
Het is belangrijk om op te merken dat de waarden die je deelt via het morele debat belangrijk voor je moeten zijn. Val echter niet in de valkuil om een slechte schurk te creëren zonder enige goede waarden. Zelfs als je het wilt uitleggen aan de hand van een triest achtergrondverhaal of iets anders, een schurk zonder enige goede waarden is niet interessant, en je morele debat zal meer gaan over het goede versus het slechte dan over specifieke waarden. En niemand wil een verhaal horen over hoe goed we moeten zijn en hoe slecht het is om slecht te zijn. De schurk in ‘The Avengers’ is Thanos, maar zijn karakter is veel meer dan alleen een simpele slechterik met slechte waarden. Hij heeft een eerlijk doel, maar zijn acties zijn verkeerd. Dit maakt het morele debat nuanceerder en verdiept zijn karakter. Dat is ook de reden waarom sommige van de meest interessante personages in de popcultuur vaak de tegenstander zijn.
Uiteindelijk moet het personage met de waarden die belangrijk voor je zijn het gevecht winnen. Vaak zal dit de hoofdpersoon zijn, maar het is niet verplicht, afhankelijk van welke boodschap je wilt overbrengen. Het belangrijkste is dat je via je verhaal de boodschap overbrengt die je wilt overbrengen.
De structuur van je verhaal helpt je om mysteries te creëren en je boodschap op de juiste manier over te brengen. Niemand wil een moreel debat op een vroeg tijdstip in het verhaal. Daarom ontmoeten de hoofdpersoon en de antagonist elkaar vaak niet te vroeg in het verhaal. Als dit wel gebeurt, kunnen ze niet met elkaar confronteren en zal alles wat er na dat moment en vóór de laatste confrontatie plaatsvindt, waarschijnlijk nergens op slaan. Stel je de structuur van je verhaal dus voor als volgt: de hoofdpersoon en de antagonist zijn ver weg van elkaar (in het debat, niet noodzakelijkerwijs fysiek) terwijl het thema in het verhaal wordt
