Vandaag bespreken we niet het bestek, maar wat sommige cryptoprojecten besluiten te doen in het geval van een ramp of bij een upgrade. Wat is een vork eigenlijk? Elke keer als er in het leven een belangrijke beslissing gemaakt wordt, zoals het kiezen van een universiteit of het trouwen met een partner, komt er een splitsing in de weg. Er moeten keuzes gemaakt worden die de weg van het leven veranderen. Ga je naar links, dan gebeurt er iets, ga je naar rechts dan gebeurt er wat anders. Deze filosofie ligt ten grondslag aan de forks in crypto. Een fork in crypto vindt plaats als een gemeenschap besluit een wijziging in het blockchain-protocol aan te brengen, waardoor de keten vaak gesplitst wordt en er twee blockchains ontstaan: het origineel (vaak aangeduid als “klassiek”) en de nieuwe blockchain.
Forks vinden meestal plaats als een blockchain moet worden geüpgraded. Dit kan verschillende vormen aannemen, bijvoorbeeld om de schaalbaarheid te vergroten, beveiligingsproblemen aan te pakken, het project in een andere richting te sturen, een basis te creëren voor een nieuw project, transacties om te draaien, etc. Er zijn twee manieren waarop cryptovaluta kunnen fork: zacht en hard.
Een soft fork creëert geen aparte blockchain. Het werkt simpelweg de oorspronkelijke blockchain bij en introduceert een nieuwe set regels voor de blockchain (zoals een grotere blokgrootte), maar brengt geen ingrijpende wijzigingen aan in het netwerk. Een meerderheid van de knooppunten moet de nieuwe regels afdwingen om de blockchain up te graden. Dit type vork is achterwaarts compatibel, wat betekent dat oude knooppunten de nieuwe blokken als geldig zullen herkennen. Hoewel oude knooppunten nieuwe transacties kunnen verwerken, zijn sommige eerder geldige transacties nu ongeldig omdat ze moeten voldoen aan de nieuwe regelset. Dit betekent dat knooppunten niet hoeven te updaten om transacties te verwerken. Hoe meer knooppunten de nieuwe regels echter accepteren, hoe veiliger de blockchain zal zijn na de fork.
Een hard fork creëert echter wel een aparte blockchain. Dit komt omdat er drastische wijzigingen in de blockchain-code moeten worden aangebracht, of omdat het netwerk moeite heeft om consensus te bereiken over een update. Aangezien dit een hardere update van de blockchain is, moeten alle knooppunten hun protocolsoftware updaten naar de nieuwste versie. Dit zorgt voor een permanente scheiding in het netwerk. Sommige mensen zullen de oorspronkelijke blockchain blijven steunen, maar historisch gezien hebben we vaak gezien dat originele blockchains worden verlaten omdat de nieuwe chain superieur is.
Er zijn twee soorten hard forks: gepland en controversieel. Een geplande hard fork is wanneer het netwerk van plan is een hard fork te creëren om het netwerk te upgraden. Dit vereist dat een grote meerderheid van knooppunten, ontwikkelaars en gebruikers het eens zijn dat dit de beste zet is voor het project. Een controversiële hard fork ontstaat wanneer niet iedereen het eens is over de richting waarheen een project moet gaan.
Hoewel sommige forks resulteren in een “gratis token”-systeem, waarbij mensen tokens ontvangen als ze zich bij de nieuwe keten aansluiten, is dit niet altijd het geval. Het is belangrijk om op te merken dat wanneer er een vork plaatsvindt, één van de ketens onvermijdelijk afneemt in waarde. Een bekend voorbeeld van een hard fork is Ethereum Classic. In 2016 werd een durfkapitaalfonds genaamd The DAO, dat ongeveer 14% van alle ETH in handen had, gehackt en meer dan 50 miljoen USD werd gestolen. Dit was de grootste hack in de geschiedenis van cryptocurrency. Als gevolg hiervan creëerde de maker van Ethereum, Vitalik Buterin, een hard fork om het verloren geld van de hack terug te krijgen. Dit was uitzonderlijk controversieel, maar toch noodzakelijk.
Dit was slechts een voorbeeld van wat er gebeurt tijdens een fork. Ze zijn complex en hebben vaak verreikende gevolgen voor de blockchain. Belangrijk is dat we begrijpen hoe forks werken, zodat we de gevolgen van upgrades en wijzigingen in de toekomst begrijpen.
